Język angielski wywodzi się ze Skandynawii?

Profesor lingwistyki Jan Terje Faarlund z Uniwersytetu w Oslo wraz z kolegą profesorem Josephem Emmondsem z Uniwersytetu Palackiego w Czechach są przekonani, że język angielski pochodzi z grupy północnogermańskich, tak jak norweski. To wbrew opinii innych lingwistów i pozostałej części świata, którzy stoją na stanowisku, że angielski wywodzi się bezpośrednio ze staroangielskiego.

Profesor Faarlund uważa, że: "współczesny język angielski jest bezpośrednim następcą języka Skandynawów, którzy osiedlali się na Wyspach Brytyjskich na przestrzeni wielu stuleci, zanim francuskojęzyczni Normanowie podbili kraj w 1066 r.".

Wskazuje, że staroangielski, czy też anglosaksoński, jest językiem wschodniogermańskim, który Anglowie i Saksoni przywieźli ze sobą z Północnych Niemiec i Południowej Jutlandii, osiedlając się na Wyspach Brytyjskich w V w.

Profesor kontynuuje: "Staroangielski i współczesny angielski to dwa całkowicie odmienne języki. Dlaczego? Sądzimy tak dlatego, że staroangielski po prostu wymarł, podczas gdy skandynawski przetrwał, choć bez wątpienia pod silnym wpływem staroangielskiego".

Podczas gdy wielu rodzimych użytkowników angielskiego ma trudności z nauką norweskiego, zdaniem profesor Faarlunda nie jest dziełem przypadku fakt, że Skandynawowie, zwłaszcza Norwegowie, stosunkowo łatwo. Jego zdaniem: "To prawda, że wiele angielskich wyrazów przypomina nasze (na przykład norweskie). Ale to nie wszystko. Nawet podstawowa struktura języka jest zdumiewająco podobna do norweskiego. Często unikamy błędów, które inni (posługujący się innymi językami) popełniają w angielskim, ponieważ nasza gramatyka jest zasadniczo taka sama".

Profesorowie są przekonani, że język wywodzi się z czasów, kiedy Brytyjczycy i Skandynawowie walczyli o prymat polityczny na terenie Danelawu, który obecnie położony jest w Szkocji i Anglii. Profesor Faarlund zauważa: "Niezwykle istotną, geograficzną kwestią w naszych badaniach jest niemal dokładna zbieżność regionu East Midlands, w którym język mówiony przekształcił się później we współczesny angielski, z gęsto zaludnioną, południową częścią Danelawu".

Wskazuje również (na poparcie swojej teorii), że język przeszedł istotne zmiany po przybyciu Normanów i wysuwa tezę, że fatalne warunki życia ludzi doprowadziły do połączenia dwóch, wcześniej odrębnych, grup - użytkowników staroangielskiego i skandynawskiego. W efekcie miał powstać średnioangielski - poprzednik współczesnego angielskiego.

"Szczególnie interesujący jest fakt, że staroangielski przejął określenia rzeczy codziennych, które już funkcjonowały w języku. Zazwyczaj dzieje się tak w przypadku określeń i pojęć na nowe rzeczy. W przypadku angielskiego sprawy mają się niemal odwrotnie - codzienne wyrazy są skandynawskie i jest ich wiele" - twierdzi profesor Faarlund, podając kilka przykładów: anger, awe, birth, cake, dirt, egg, fellow, guest i Thursday (gniew, respekt, narodziny, ciasto, brud, jajko, kolega, gość i czwartek). Uważa się, że w słowniku staroangielskim 90% tych pojęć już funkcjonowało.

Profesor wspomniał również o gramatyce angielskiego: "W Anglii słowa gramatyczne i morfemy - inaczej mówiąc najmniejsze, wyodrębnione i mające znaczenie jednostki językowe - również zostały przejęte ze skandynawskiego i przetrwały w angielskim po dziś dzień". Dodaje: "Możemy wykazać, że tam, gdzie angielski różni się składniowo od wschodnioniemieckich języków - niemieckiego, holenderskiego i fryzyjskiego - ma taką samą strukturę jak języki skandynawskie".

Podsumowuje podając przykłady:
W angielskim i skandynawskim dopełnienie stawia się po orzeczeniu, podczas gdy w niemieckim i holenderskim (i staroangielskim) orzeczenie znajduje się na końcu:
I have read the book (Przeczytałem książkę).
Eg har lese boka.

W angielskim i skandynawskim przyimek może kończyć zdanie:
This we have talked about (O tym rozmawialiśmy).
Dette har vi snakka om.

Grupa dopełnienia:
The Queen of England's hat (kapelusz królowej Anglii).
Dronninga av Englands hatt.

Na koniec profesor zauważa: "Wszystko to jest niemożliwe w niemieckim i holenderskim, a zmiana tego typu struktur w języku jest bardzo mało prawdopodobna. Jedynym rozsądnym wyjaśnieniem jest, że angielski jest językiem skandynawskim i kontynuacją języka norwesko-duńskiego, który był używany w Anglii w średniowieczu".

Więcej informacji:

Uniwersytet w Oslo UiO:


Uniwersytet Palackiego: